Ostatnio tak siedziałam i sobie rozmyślałam( co trwało w sumie 5 minut jak jadłam kasze jaglaną) nad sensem swojej egzystencji. W końcu doszłam do ważnego stwierdzenia, które dało mi nadzieje na lepsze jutro. Skoro z 24 godzin oferowanych nam przez jeden dzień przesypiamy około 7h(w sumie różnie to bywa, czasami sypia się po 5 godzin a czasami w weekendy po 11 nawet wiec plus minus jakby co) co stanowi 0,29 całego dnia, więc zaokrąglijmy to i powiedzmy sobie, że przesypiamy 1/3 dnia, to oznacza, iż 33% naszego życia spędzamy na spaniu.

W takim razie jest szansa dla ludzi depresyjnych ! Człowieku słuchaj ! Jeśli nie chcesz, aby twoje życie było całkowicie zjebane to mam na to zajebisty sposób ! Pamiętaj o tym aby spać zawsze w wygodnym miejscu, pośród miękkich poduszek i pod cieplutką kołderką, to zapewniam cię, że przynajmniej jedna trzecia twojego życia nie będzie zjebana ! Czary mary hokus pokus jestem cudotwórcą wiem, nie musicie mi składać ukłonów. Dobrej nocy kochani ;)

Godziny lecą a myśli odlatują pozostawiając za sobą emocje w czystej postaci, bez historii. 

Dlaczego jestem taka zawiedziona? Powinnam wiedzieć, jaki skrawek mojej przeszłości wpłynął na obecne samopoczucie, jednak... brakuje tych fundamentów.

Czy to niepamięć?

A może brak zrozumienia tego, co się zdażyło?

Może zwyczajnie w moim umyśle rozwija się jakiś mroczny wirus obmacując wszystkie zapisane w nim momenty zrywa ich powiązania z emocjami, przez co moje życie staje się zwykłym notatnikiem - jedyne co powie to co robiłam, lecz nie co czułam.

Może dlatego emocje dryfują niczym samotne gwiazdy w tej oziębłej przestrzeni mojego własnego mikrokosmosu. Ich żar delikatnie ogrzewa dłonie, aczkolwiek nie na długo... za chwile zgasną a we mnie pozostanie tylko bezkresna pustka.

Myśli bez emocji.

Kim jestem?

Już mnie to chyba nie obchodzi.

Nieoczekiwanie postanowiłam wbić na tego bloga, ponieważ głos w głowie, który przybrał w tym momencie postać weny, nakazał mi napisać co nie co, aby wyrzucić z siebie swój artystyczny bałagan panujący w umyśle. A wszystko to za sprawą książki(co w sumie mnie nie dziwi, gdyż to zazwyczaj właśnie książki inspirują mnie do działania).

Tak się składa, że jutro jako pierwsza z klasy, jako wybranka (niesprawiedliwego) losu, odpowiadam przed panią od polskiego z PRÓBNEJ ustnej matury. Wszystko byłoby spoko gdyby:

a) nauczycielka przeprowadziła ją ze mną na osobności. Jednak w tym przypadku będę wypowiadać się na forum całej klasy, jako eksperyment 0.1, przez co będę odczuwała ogromną presje, co nie ma sensu, bo

b) narażanie ucznia na irracjonalny stres automatycznie zakorzenia w nim przekonanie, że podczas wypowiedzi ustnej presja jest nieodłącznym kompanem człowieka, przez co nasz organizm aka mózg uczy się, aby na takie sytuacje automatycznie reagować stresem, plus

c) w gruncie rzeczy takie jednorazowe narażanie ucznia na piorunującą tremę jest bezcelowe pod względem nauczenia go czegokolwiek, jeśli mówimy o wypowiadaniu się. W tej sprawie głównym motywem przewodnim przygotowania się do matury ustnej powinny być oczywiście, techniczne sprawy związane z tym tematem, aczkolwiek jednocześnie nauka radzenia sobie z nagłym przypływem emocji oraz stresu. Bo w końcu na nic zdadzą ci się twoje umiejętności, kiedy nagła nerwowość wypleni całą wiedzę, pozostawiając w głowie pustkę napędzającą ten cały mechanizm. Wiedza plus stres prowadzi do pustki, a pustka znów prowadzi do stresu, jedynie go potęgując (choć nie twierdzę, iż to równanie tyczy się każdej osoby, jednak śmiem stwierdzić, że na pewno większość osób przynajmniej raz przechodziła taką traumę).

Czuje się jakby jutro nastąpił dzień sądu, ze stresu pożeram kolejne strony książki uczącej o "pewności siebie" z nadzieją, że dopomoże mi ona w odrobinie mniej dramatycznym znoszeniu tej całej sytuacji. Być może troszeczkę dramatyzuje, jednak bez ogródek przyznam, że mam duży problem z samoakceptacją co odbija się na życiu w społeczeństwie a tym bardziej na kontaktach z drugą osobą, ale chyba każdy ma w jakimś stopniu z tym problem.

W każdym bądź razie już dzisiaj próbuję przełknąć stres, który swoje apogeum osiągnie jutro w okolicy 10 a 11 przed południem. Proszę o modlitwy za moje zszargane nerwy, a kto wie, może w nocy zdarzy się cud i obudzę się z bananem na ryju gotowa do działania, ze stoickim spokojem umysłu. Amen !

W ogóle to ustaliłam sama ze sobą, iż jeśli pójdzie mi dobrze to idę za to wypić, a jeśli pójdzie źle, to wypije za to jeszcze więcej. Normalnie zacznę tworzyć złote myśli.

Boże drogi, obyście nigdy nie doświadczyli braku internetu, jednocześnie mieszkając na wsi, gdzie raptem można liczyć tylko na jedną kreskę zasięgu w sieci komórkowej przeplatanej totalnym brakiem sieci. Jak to mój chłopak mówi: "Nie dziwie się, że tyle książek czytasz." Coś w tym jest.

W każdym bądź razie dzisiaj miałam okazje wypełnić zaświadczenie o tym, z czego będę pisać Maturę i choć ludzie z mojego bliskiego otoczenia w dwóch słowach opisali by mnie jako "osobę bez ambicji", to zdecydowałam się na cztery rozszerzenia. Pewnie dopiero później, kiedy dojdzie co do czego, będę topić się w wannie wypełnionej łzami zrodzonymi z desperacji, ale w sumie to jest druga najważniejsza funkcja wanny należącej do wrażliwej osoby, z kolei dla ciągłych depresantów przydałby się basen. Całe szczęście ja już swojego nie potrzebuję.

Chyba nie ma nic smutniejszego od niedzielnego wieczoru, oczywiście w moim mniemaniu.

No dobra. Do rzeczy. Tak naprawdę chciałam temu postowi przeznaczyć temat o depresji, aczkolwiek z racji takiej, że jest już dość późno a ja za nic nie potrafię wykrzesać z siebie iskry chęci na długodystansowe pisanie, zdecydowałam się na coś krótszego. 

Chciałabym przedstawić listę książek, które pomogły mi odepchnąć się od dna podczas mojego najgorszego emocjonalnie okresu w życiu. Tak dla jasności, nie twierdzę, iż te wszystkie książki należą do literatury górnolotnej, ale na pewno poprzez zawartą w nich prostotę można się wiele nauczyć. Osobiście nigdy nie byłam fanką oklepanych złotych myśli, mimo to z doświadczenia muszę przyznać - po pewnych przejściach dla człowieka wszystko nabiera zupełnie innego oddźwięku, i choć z perspektywy czasu patrząc na cytaty, które zapisywałam sobie w notatniku wywołują we mnie zażenowanie, to w tamtym okresie stały się dla kołem ratunkowym lub nawet statkiem, co pomógł mi z powrotem dostać się na ląd.

Oto one:

I. Potęga Teraźniejszości 

II. Jak przestać się martwić i zacząć żyć

III. Potęga Podświadomości

IV. Księga kodów podświadomości

xoxo 

Gossip Girl

(nie no nie lubię za bardzo tego serialu xd)