1.Luna

- Skąd w ogóle bierzesz alkohol? - spytałam się Niny. Patrzyłam jak usiłuje zdrapać papier z butelki, która była prawie w połowie opróżniona. Nasunęło mi się kolejne zagadnienie: czy wypiła tyle przed naszym spotkaniem, czy po prostu przyniosła ją w takim stanie, popijając z niej innego dnia? Kiedy usłyszała moje pytanie, prawy kącik jej ust uniósł się lekko ku górze. Nie wiem czemu, ale prawie zawsze tak robiła, gdy ją o coś pytałam. Czy moja dociekliwość była nienaturalna? A może wyobrażała sobie, jak potoczyła by się ta rozmowa i ogólna przyjaźń ze mną, gdybym była niezainteresowana jej osobą w aż takim stopniu? Ehh.. Za dużo pytań. Uniosła głowę spoglądając w dal, jednak jej oczy nie widziały tego co powinny widzieć, obraz przysłaniały jej jakieś wspomnienia. - Wiesz, mój tata w pewnym sensie jedzie teraz na automacie.- powiedziała i spojrzała na mnie, przez co wzrok jej nieco oprzytomniał. Zmarszczyłam brwi. Niestety, może to natura, a może geny, choć geny to natura, ale wydaje mi się, że nie jestem zbyt inteligentna. A może jestem? Może po prostu nie szczycę się spostrzegawczością oraz szybkim kojarzeniem faktów? No dobra, mniejsza o to. Gdy zauważyła moją minę, która mówiła: "nie wiem o co chodzi i domagam się wyjaśnień", głośno westchnęła i przewróciła oczami. - Dobra, zapomniałam, że masz problem z kojarzeniem faktów. Brawo, trafiłaś w samo sedno. Tylko skąd ta zmartwiona mina? Gdzie znowu odpłynęła? Czy to przez moją tępotę, czy coś innego? - A więc... - Zachęciłam ją do dalszej rozmowy a także aby wybudzić ją i sprowadzić ponownie na ziemie. Wróciła przybierając poważny wyraz twarzy. - Ostatnio mój tata słabo kontaktuje ze światem rzeczywistym. Oczywiście, je, oddycha, chodzi do pracy i całe szczęście! Ale wykonuje tylko czynności niezbędne do życia, jak robot, bez osobowości. - zawahała się, jakby się nad czymś zastanawiała. - Po prostu podbieram alkohol z szafki. - Stwierdziła unosząc butelkę ku górze. - I twój tata nic nie zauważa? - Własnie chciałam do tego dojść. Widzisz, przez to, że mój tata jest takim "robotem",nie zauważa co się wokół niego dzieje. Nie spostrzega, kiedy coś zniknie. A jeżeli już widzę u niego niepewność kiedy otwiera szafkę, mówiąc " Nie było przypadkiem tego więcej?" To po prostu mówię, że ostatnio wypił trochę, czy coś w tym stylu. Najlepsze jest to, że normalnie przyjmuje to do informacji, bo tak naprawdę już nawet sam nie wie, co się z nim dzieje, nie rejestruje własnych poczynań. - Jej oczy zrobiły się lekko szklane. Jednak aby to zatuszować odwróciła głowę i pociągnęła dwa duże łyki z butelki. Zrobiła skwaszoną minę i jęknęła. - Zresztą - powiedziała łamiącym się głosem. - chyba i tak długo tutaj nie wytrzyma. Pewnie weźmie przykład z mojej mamy i skróci swoje cierpienia, od tak, nawet o mnie nie myśląc. Moi rodzice to egoiści, choć mój tata wciąż nim jest. - pociągnęła nosem. - ale wiesz co? Utrzymam go przy życiu do czasu aż skończę 18 lat. Do tego czasu potrzebuje kogoś kto zapewni mi alkohol a potem sobie sama poradzę, niech ginie, niech ten egoista i tchórz popełni to pieprzone samobójstwo! - Wykrzyczała ostatnie słowa histerycznie się śmiejąc. Rzadko przeklinała, choć ostatnio, po wypiciu zdarza się to coraz częściej. Łzy spływały jej po policzkach, mimo wszystko próbowała je powstrzymać, bez skutku. Ręką, w której trzymała butelkę, wzięła szeroki zamach i z całej siły cisnęła w pobliskie drzewo. Trafiła, a szkło rozprysło się na wszystkie strony, razem z winem, które zabarwiło trawę i inne rośliny pod drzewem, na bordowy kolor. Wyglądało to prawie jakby ktoś dokonywał tutaj egzekucji strzelając ofiarę w głowę, a krew rozprysła się na wszystkie strony. Nina nie wytrzymała. Tym razem wybuchła histerycznym płaczem, chowając głowę między nogi, zaplątując dłonie w swoje gęste bordowe włosy. Równie dobrze ona mogła być postrzeloną ofiarą. Leżałaby na ziemi, na ciemno czerwonej trawie z równie ciemno czerwonymi włosami, pozlepianymi gęstą krwią, od postrzału w głowę. Nie przytuliłam jej, nie odezwałam się. Nawet gdybym chciała, nie pozwoliłaby mi na to. Ale nie chciałabym, bo nic by to nie pomogło. Mimo że jestem tu z nią, nawet gdyby były tu setki ludzi, i tak cierpiała by w samotności. Ponieważ wszystko dzieje się w jej głowie, szczelnej, odseperowanej od świata zewnętrznego. " każda istota na ziemi umiera samotnie", tak samo mimo wszystko, człowiek żyje w samotności.