To jest akurat mój faworyt 9/10 ujawnia zupełnie inne spojrzenie na świat oraz ogólne postrzeganie rzeczywistości oraz czasu,  oraz samego siebie w całym wszechświecie

Książka opiera się na bardzo prostych poradach,  jednak niezwykle trafnych plus szok, że ta książka jest aktualna nawet po prawie 100 latach !

Choć autor ma predyspozycje do wyolbrzymiania niektórych rzeczy,  to jednak w pewnej kwestii się nie myli, siła afirmacji oraz autosugestii może być niewiarygodna!

Trochę podobna do poprzedniej,  aczkolwiek ta wydaje się być bardziej... życiowa Książka z dobrego źródła, ponieważ dostałam ją od mojej własnej pani psycholog na urodziny XD

No i to będzie na tyle. Naprawdę polecam przeczytać chociaż jedną pozycję, jeśli nie dla poprawy postrzegania siebie oraz świata, to dla samej ciekawości, bo jest to bezwzględnie przydatna wiedza. You know you love me

Jestem płonną nadzieją naszego pokolenia
Pokolenia nie oczekującego naprawy
Gdyż dysfunkcja wywołuje w nas pogardliwość
Także dokonujemy natychmiastowej wymiany 
Pokonując jeden stopień schodów 
Zadzieramy głowę ku górze
Myślą będąc już na samym szczycie
Natychmiastowość jest w naszej naturze 
Czas jest dla nas zbyt krótką miarą
Dlatego też w terminarzu nie ma miejsca na oddech 
Nawet nie zawracamy już sobie głowy wiarą
Bo nie istnieje chwila na głębsze refleksje
Jak myśleć tutaj o jutrze?
Kiedy przyszłość zawieramy w teraźniejszości ?
Przebudzimy się gdy będą przeprowadzać na nas sekcje 
A następne pokolenie nie znajdzie czasu na okazanie nam litości

Przez tą myśl zaczęłam się pocić jeszcze intensywniej, tym razem na całym ciele mając nieodpartą ochotę natychmiastowego pozbycia się ich z moich bioder wiszących na nich, jak na wieszaku. Przelotnie spojrzałam na twarz Kuby. Pod jego ściągniętymi, krzaczastym brwiami znajdowały się dość głęboko osadzone oczy, które wydawały się dotychczas być pociągające przez swój tajemniczy wyraz. Jednak w tym momencie emanowały odpychającym chłodem oraz mrokiem. Moje serce szybko zabiło po czym znowu spuściłam wzrok przyglądając się starym, różowym crocsą.
- Wiesz, że już nie dam ci kolejnej szansy, prawda? - Powiedział powoli, jakby chciał mi to dać mocno do zrozumienia. -Nina spójrz na mnie jak do ciebie mówię, bo odnoszę wrażenie, że gadam jak do dziecka, które nie wiem... Wstydzi się, że ukradło mi mojego batonika z plecaka czy coś. Nabrałam głęboko powietrza do płuc wymownie przewracając oczami po czym wypuściłam je ze świstem.
Zamiast spojrzeć mu w oczy, mój wzrok powędrował ponad jego ramieniem na okna domu. Dobrze, że stał do nich tyłem. Dostrzegłam cztery blade twarze przyciśnięte do szyby wpatrujące się z nieukrywanym zainteresowaniem w naszą dwójkę. Miałam ochotę wybuchnąć śmiechem, lecz zamiast tego przybrałam znudzony wyraz twarzy. - Ale co ja mam poradzić na to, że nim jestem? - Spytałam opryskliwie wzruszając niby od niechcenia ramionami. - Kurwa Nina - zaczął - Nie chcę teraz wykłócać się z tobą akurat o to, więc przestań zgrywać idiotkę i wysłuchaj mnie jakbyś miała te siedemnaście lat. - Lustrował moją twarz gniewnym spojrzeniem wstrzymując oddech przez co jego policzki nabrały czerwonej barwę. Miał racje, nie powinnam się zachowywać jak niedojrzały bachor, który nie wie co to jest szacunek do drugiej osoby. Jednak z drugiej strony miałam ochotę pokazać jak bardzo mnie on aktualnie nie obchodzi. Nie mam namyśli wmawiania sobie takiej postawy, gdyż faktycznie myśląc nad tym co stało się wczoraj i nad tym, co czuje do Kuby w moim sercu napotykam jedynie pustkę, która odbija się po nim głośnym echem. Dlatego też w odpowiedzi znowu wzruszyłam ramionami, a w głowie znikąd zaczęła mi grać jeden ze starszych przebojów Katy Perry. I kissed a girl and I liked it The taste of her cherry chap stick - Dobra słuchaj. Mam w sumie wyjebane w to czy pamiętasz co się wczoraj stało czy nie. Nie ma to już żadnego dla mnie znaczenia jak z resztą ty sama. Zachowałaś się jak lesbijska kurwa, nawet nie wiesz jak się poczułem kiedy przelizałaś się z tą lesbą. Jest to dla mnie szczyt perfidii zrobić coś takiego na oczach własnego chłopaka, kiedy on stoi dwa metry od ciebie... I kissed a girl just to try it I hope my boyfriend don't mind it Nawet nie zauważyłam kiedy te słowa z głowy przeniosły się do gardła, ponieważ zaraz po zanuceniu tych dwóch wersów Kuba spojrzał na mnie oszołomiony po czym jego dłoń z plaskiem uderzyła o mój lewy policzek, który od razu zaczął pulsować bólem. Zamrugałam kilka razy zastygając w bezruchu zastanawiając się, co przed chwilą tutaj zaszło. A no tak, dostałam z liścia. Gdy sobie to uświadomiłam nagle wezbrał we mnie ogromny gniew.
Jak on śmie bić mnie po twarzy?! Nie mogę tak po prostu dawać sobą pomiatać, ponieważ mój były chłopak myśli, że sobie zasłużyłam na małego plaskacza. Nikt nie ma prawa zadawać mi bólu!
Z tymi myślami napływającymi mi do głowy jak potok rzuciłam się na chłopaka stojącego przede mną w dzikiej furii.
Przez chwile poczułam dziwny ścisk w sercu jakbym przekroczyła jakąś granice, po której nie ma już odwrotu. Było mi z tym cholernie dobrze.

Jestem znudzona i zmęczona
Tak znudzona, że aż mnie to męczy
I  tak zmęczona, że nie mam siły pozbyć się nudy

Dzisiaj moi drodzy, jeśli ktoś dotychczas nie odważył się stanąć twarzą w twarz z wciąż gnającym do przodu czasem, mamy pierwszego września. Piękna data. Szczerze mówiąc dla każdego człowieka, który chodził, bądź chodzi do szkoły na zawsze zakorzeni się w pamięci jako symboliczne zamknięcie błogiego, wakacyjnego okresu wytchnienia oraz jako przejście do kolejnego rozdziału życia będącym pułapką szarej codzienności doprawionej szczyptą rutyny. No dobra. Nie szczyptą.
Osobiście okropnie stresuje mnie rozpoczęcie szkoły i zarazem przeraża wizja dni zlewających się ze sobą, jakby były jednym ciągiem zmierzającym do kolejnego. Boje się tego, w sumie sama nawet do końca nie mam pojęcia
dlaczego. Chyba po prostu nie przepadam za rutyną, która chcąc nie chcąc prowadzi mnie do stanów depresyjnych, ponieważ zatracam wtedy tak zwany sens życia przez co czasami przestaję widzieć do czego to wszystko zmierza, choć chwilami udaje mi się przywrócić ostrość widzenia.
O, właśnie coś mi przyszło do głowy, a dokładnie to, że odzwierciedleniem mojego życia w tym okresie jest wierszyk "Biega krzyczy pan Hilary, gdzie są moje okulary...". Naprawdę, wystarczy się przez moment nad tym zastanowić oraz pomyśleć czego symboliką mogą być okulary, które mimo wszystko nadal mamy na własnym nosie. Zabawne, ale w sumie właśnie o to w tym wszystkim chodzi - o jedną, wielką, cholerną symbolikę.
Może po prostu jestem tchórzem, który boi się stanąć przed odpowiedzialnością oraz dorosłością, które idą w szeregu razem z prawdziwym światem?
Ha! W sumie to na pewno jestem nim.