Wokół mnie panuje namacalna ciemność. Gdzieniegdzie dostrzegam niewyraźne kontury stojących bądź wiszących przedmiotów. Dzięki małej, świecącej czerwonej kropce rozpoznaje czarniejszy od czerni telewizor na przeciwko mnie. Na ścianie po prawej stronie zawieszone są dwie drewniane maski przywiezione prosto z Chin. Przedstawiają dwie tajemnicze kreatury z wyłupiastymi oczyma oraz białymi, obnażonymi zębami. W nocy zdają się być jeszcze bardziej upiorne niż za dnia, gdyż z niewiadomych mi przyczyn rysy i kolory ich wielobarwnych twarzy zdają się być jeszcze bardziej wyraziste. Za mną co chwile miga pomarańczowa lampka zapalająca się za każdym razem, gdy się ruszę.  Czasami boje się, że zacznie świecić gdy będę kompletnie bez ruchu, ale co to będzie oznaczać? Te pytania przepełniają mnie niepokojem.

 Znowu za oknem rozbłyska przeraźliwe jasne, białe światło. Burza, to chyba dzięki niej znów piszę. Tylko czemu kiedy ona przychodzi zawsze muszę być sama? Boje się, ciemności i tego co ze sobą niesie, coś niezbadanego, kolejne pytania, koniec i początek, a kto wie, może i odpowiedzi? Mi daruje w prezencie strach.
Słuchawki mam na uszach. Czasami zdaje mi się, że słyszę niepokojące dźwięki, głosy. Co chwilę przez moją niewyjaśnioną paranoję zdejmuje je z uszu. Przysłuchuję się pustej ciszy, która mnie przygniata przez co czuję dziwne napięcie w powietrzu. Nie mogę się rozkoszować  głośniejszymi dźwiękami muzyki, na zmianę puszczam sobie Green Day i Sum 41, moje dwa nowe zauroczenia. Tylko one potrafią mnie rozluźnić w zaistniałej sytuacji.

"Donnie Darko" - Jake Gyllenhaal, mój ulubiony aktor <3 ( i ulubiony film)

Ostatnio byłam z koleżanką na horrorze "Szubienica". Oczywiście nie przepadam za tym gatunkiem, ponieważ jest on gatunkiem zagrożonym, bliskim wyginięciu. Tak naprawdę dzisiejsze horrory są składankami wszystkich chwytów ze starych filmów, w dzisiejszych czasach trudno o oryginalność o jaką było łatwiej 30, 40 lat temu. A film? Poszedł w ślady dobrze znanego "Paranormal Activity" bądź jego poprzednika, który był pierwszym tego typu filmem "Blair Witch Project" Wszystko zostało nagrane kamerą trzymaną przez aktorów, choć czasami nawet przerzucali się na telefon ze słabym fleszem.
Ale dość o tym. Ostatnio zauważyłam, że przestałam się bać na horrorach. I nie chcę teraz pisać o tym jaka to ja jestem świetna, odważna i w ogóle, po prostu mnie to trochę dziwi i próbuję się doszukać powodu. Zamiast się wzdrygać i zakrywać oczu ręką patrzałam i śmiałam się, jak to twórcy filmu nieudolnie próbują mnie przestraszyć. Zaczynam chwilami tęsknić za tym niewinnym strachem wywołanym bez powodu. Wolałabym go o stokroć bardziej od tego, który pojawia się każdej nocy, w ciemnym, niezbadanym pomieszczeniu, po którym co chwilę się rozglądam.
Przyznaje się, że uwielbiam, ubóstwiam filmy jak i książki, które czytam jak wariatka, a filmy, które oglądam jak ogłupiała. Mam "nawet" konto na filmwebie od chyba 2 lat ;)
Więc może ten brak strachu wywodzi się z niegdyś nałogowego oglądania horrorów? Kiedyś miałam taki okres w życiu, że co chwile oglądałam jakiś film zaczynając od dobrego i starego "Koszmaru z Ulicy Wiązów" a kończąc na dobrze znanym "The Ring". Może z czasem nauczyłam się tych dzisiaj już tanich sztuczek, na które wciąż ludzie się nabierają. Heh, nie wiem szczerze, szkoda mi trochę, bo nie mam już tej "frajdy" z oglądania tych niskobudżetowych filmów, chyba że jakiś obroni się dobrą fabułą, nakręceniem bądź znośną grą aktorską, która w filmach tego pokroju jest nie lada wyczynem. ( Przed chwilą poczułam jak mnie coś dotknęło w szyję, ale no cóż, spróbuję zignorować ten fakt poza tym, że gwałtownie się odwróciłam i zapaliłam światło. CHYBA NIE ZASNĘ. Jeszcze jakiś kot miałczy mi pod oknem, a kuny wariują na poddaszu, chyba zwariuje)
Okejj… poza tym, że ten post jest bez składu i ładu, w ogóle taki nieogarnięty to jestem w sumie dumna, że w końcu coś napisałam :) (przy okazji napiszcie czy chcecie kontynuacji tego opowiadania o Ninie i Lenie jeśli dobrze pamiętam)

Nie wiedziałam, co o tym myśleć. Nigdy nie byłam w takiej sytuacji, ponieważ w moim gronie nie ma wielu ludzi z takimi problemami ( właściwie nikogo nie ma poza Niną). Nie wiem, czy mam tolerować jej picie, czy negować. Po części powinnam to zrozumieć, w końcu alkohol dla wielu jest ucieczką, ale po części denerwuje mnie to. Może i ludzie topią w nim swoje smutki, aż udaje im się je utopić, ale przy tym umierają razem z nimi, czy słusznie?

Siedzę w moim pokoju, w którym panuje półmrok. Przede mną leży komputer a za plecami mam okna. Jest już późno choć nie dla mnie :) Odnajduje się w tym mroku, mimo jego tajemniczości oraz grozy, przez co jestem niespokojna, chodź zarazem opanowana. Tyle w tym wszystkim sprzeczności.
Jedno okno jest nie bez powodu otwarte, cisza, która wypełnia pustkę jest od czasu do czasu przerywana cichymi pomrukami nadchodzącej burzy...która okala mnie jasnym, białym światłem.

1.Luna

- Skąd w ogóle bierzesz alkohol? - spytałam się Niny. Patrzyłam jak usiłuje zdrapać papier z butelki, która była prawie w połowie opróżniona. Nasunęło mi się kolejne zagadnienie: czy wypiła tyle przed naszym spotkaniem, czy po prostu przyniosła ją w takim stanie, popijając z niej innego dnia? Kiedy usłyszała moje pytanie, prawy kącik jej ust uniósł się lekko ku górze. Nie wiem czemu, ale prawie zawsze tak robiła, gdy ją o coś pytałam. Czy moja dociekliwość była nienaturalna? A może wyobrażała sobie, jak potoczyła by się ta rozmowa i ogólna przyjaźń ze mną, gdybym była niezainteresowana jej osobą w aż takim stopniu? Ehh.. Za dużo pytań. Uniosła głowę spoglądając w dal, jednak jej oczy nie widziały tego co powinny widzieć, obraz przysłaniały jej jakieś wspomnienia. - Wiesz, mój tata w pewnym sensie jedzie teraz na automacie.- powiedziała i spojrzała na mnie, przez co wzrok jej nieco oprzytomniał. Zmarszczyłam brwi. Niestety, może to natura, a może geny, choć geny to natura, ale wydaje mi się, że nie jestem zbyt inteligentna. A może jestem? Może po prostu nie szczycę się spostrzegawczością oraz szybkim kojarzeniem faktów? No dobra, mniejsza o to. Gdy zauważyła moją minę, która mówiła: "nie wiem o co chodzi i domagam się wyjaśnień", głośno westchnęła i przewróciła oczami. - Dobra, zapomniałam, że masz problem z kojarzeniem faktów. Brawo, trafiłaś w samo sedno. Tylko skąd ta zmartwiona mina? Gdzie znowu odpłynęła? Czy to przez moją tępotę, czy coś innego? - A więc... - Zachęciłam ją do dalszej rozmowy a także aby wybudzić ją i sprowadzić ponownie na ziemie. Wróciła przybierając poważny wyraz twarzy. - Ostatnio mój tata słabo kontaktuje ze światem rzeczywistym. Oczywiście, je, oddycha, chodzi do pracy i całe szczęście! Ale wykonuje tylko czynności niezbędne do życia, jak robot, bez osobowości. - zawahała się, jakby się nad czymś zastanawiała. - Po prostu podbieram alkohol z szafki. - Stwierdziła unosząc butelkę ku górze. - I twój tata nic nie zauważa? - Własnie chciałam do tego dojść. Widzisz, przez to, że mój tata jest takim "robotem",nie zauważa co się wokół niego dzieje. Nie spostrzega, kiedy coś zniknie. A jeżeli już widzę u niego niepewność kiedy otwiera szafkę, mówiąc " Nie było przypadkiem tego więcej?" To po prostu mówię, że ostatnio wypił trochę, czy coś w tym stylu. Najlepsze jest to, że normalnie przyjmuje to do informacji, bo tak naprawdę już nawet sam nie wie, co się z nim dzieje, nie rejestruje własnych poczynań. - Jej oczy zrobiły się lekko szklane. Jednak aby to zatuszować odwróciła głowę i pociągnęła dwa duże łyki z butelki. Zrobiła skwaszoną minę i jęknęła. - Zresztą - powiedziała łamiącym się głosem. - chyba i tak długo tutaj nie wytrzyma. Pewnie weźmie przykład z mojej mamy i skróci swoje cierpienia, od tak, nawet o mnie nie myśląc. Moi rodzice to egoiści, choć mój tata wciąż nim jest. - pociągnęła nosem. - ale wiesz co? Utrzymam go przy życiu do czasu aż skończę 18 lat. Do tego czasu potrzebuje kogoś kto zapewni mi alkohol a potem sobie sama poradzę, niech ginie, niech ten egoista i tchórz popełni to pieprzone samobójstwo! - Wykrzyczała ostatnie słowa histerycznie się śmiejąc. Rzadko przeklinała, choć ostatnio, po wypiciu zdarza się to coraz częściej. Łzy spływały jej po policzkach, mimo wszystko próbowała je powstrzymać, bez skutku. Ręką, w której trzymała butelkę, wzięła szeroki zamach i z całej siły cisnęła w pobliskie drzewo. Trafiła, a szkło rozprysło się na wszystkie strony, razem z winem, które zabarwiło trawę i inne rośliny pod drzewem, na bordowy kolor. Wyglądało to prawie jakby ktoś dokonywał tutaj egzekucji strzelając ofiarę w głowę, a krew rozprysła się na wszystkie strony. Nina nie wytrzymała. Tym razem wybuchła histerycznym płaczem, chowając głowę między nogi, zaplątując dłonie w swoje gęste bordowe włosy. Równie dobrze ona mogła być postrzeloną ofiarą. Leżałaby na ziemi, na ciemno czerwonej trawie z równie ciemno czerwonymi włosami, pozlepianymi gęstą krwią, od postrzału w głowę. Nie przytuliłam jej, nie odezwałam się. Nawet gdybym chciała, nie pozwoliłaby mi na to. Ale nie chciałabym, bo nic by to nie pomogło. Mimo że jestem tu z nią, nawet gdyby były tu setki ludzi, i tak cierpiała by w samotności. Ponieważ wszystko dzieje się w jej głowie, szczelnej, odseperowanej od świata zewnętrznego. " każda istota na ziemi umiera samotnie", tak samo mimo wszystko, człowiek żyje w samotności.

Co mam napisać? Hmmm... na początku powiem, że nie będzie to "typowy post" ponieważ jest dzień :P A za dnia ludzie są zupełnie inni... Przepraszam że tak długo nie pisałam, ale wykańcza mnie własne lenistwo ;)  Jeszcze do tego jestem na maksa zakręcona, cały czas o wszystkim zapominam!

A to ja :)

Albo jestem straaaaasznie leniwa! A lenistwo połączone z byciem zakręconym potęguje na maksa! Bycie leniwym jest trudne, a co dopiero pozbyć się tego! Najchętniej to bym siedziała, czytałam, pisała, rysowała i oglądała filmy  i nic więcej do szczęścia mi nie trzeba! Jezu... przepraszam, ale nawiedza mnie całkowity brak weny, to jest straszne, nie mam weny do niczego. Ani do nauki, pisania, rysowania, tylko czytać chcę mi się jeszcze. Dlatego przepraszam, że ten post będzie beznadziejny, ale to... to przez WENĘ. Jest tak samo leniwa jak ja, poszła sobie i nie wiem kiedy wróci... jaka z niej egoistka, zupełnie ma to po mnie, albo raczej ja po niej. Przepraszam, ale to wszystko... mam nadzieje, że moja przyjaciółka raczy mnie jeszcze ucieszyć swą obecnością :)

Siedzę na kanapię ze słuchawkami w uszach, pisząc telefonicznego posta ( dla niekumatych przez telefon) Muzyka napawa mnie weną dlatego rozkoszuje się cichymi dźwiękami spokojnej oraz melancholijnej piosenki.

Pozostało tak niewiele czasu do 24, co zwiastuje kolejny dzień sprawiając, że jest się jeszcze bliżej śmierci. Śmierć- powinna być ostatnią rzeczą o jakiej pomyśli żyjący człowiek, jednak niektórzy ludzie poświęcają jej swoje całe życie...

Znowu noc, ciemna, zimna. Mimo, iż widzę jedynie niby czarną kartkę papieru za oknem, wiem, że nie jest to nicość, jest to niezbadana głębia....


 Co ma to zdjęcie w sobie? Co autor pragnął nam przekazać?
I właśnie TO robi z nami Tumblr. Skłania do refleksji, niby wymuszonej, niby świadomej. Każe nie patrzeć na to, na co patrzą inni. Nakłania nas do spojrzenia inaczej, głębiej, wyciągnąć z tego ile się da. Nie wszystko jest jednoznaczne. Każdy widzi to co tak naprawdę chce widzieć. Taki zafałszowany obraz rzeczywistości...
I właśnie się zastanawiam.. Istnieje coś co widzi każdy? Jakiś wspólny pierwiastek. który dostrzegają wszyscy? Może nikt nie widzi tego co naprawdę? Może to nawet nie chmury... Tak się różnimy.




 Nie wiem czy tylko ja tak mam... czy jest tu ktoś jeszcze taki? Ktoś kto z dnia na dzień,z nocy na noc w każdym zdjęciu odkrywa cząstkę swej duszy i pozostawia ją innym, oczekując zrozumienia bądź dostrzeżenia sensu istnienia tej cząstki?
Nie wiem, nie wiem jednak do końca co to wszystko ma znaczyć, co ma na celu napisanie tego posta? Nie chce aby to były jakieś puste wypociny, chyba poprostu w głębi marzę pokazać wam moją duszę? Albo wskazać wam drogę do odkrycia samego siebie? Nie chcę pisać suchych faktów na temat tego kim jestem. Pokazuje to w każdym zdjęciu na tym blogu,jakaś cząstka, większa bądź mniejsza żyje.






















Może się nie rozpisałam, może to dobrze, ponieważ więcej osób wytrwa do końca, może dotrę do większej liczby osób, może nikt tego nie przeczyta... jednak ja uwolniłam swoją kolejną myśl, w słowach i obrazach... jak tytuł mojego podręcznika od polskiego :P Poprostu polecam Tumblera, jeżeli chcesz głębiej poznać siebie, albo odkryć się na nowo, to tam wszystko się przed tobą otworzy, świat pragnień, marzeń i nadziei, które nimi zwykle pozostają, skryte i niespełnione.






Nikt tutaj nie jest normalny.

Więc zacznijmy od tego, że jest 4:32 i jest to mój drugi post na tym blogu. Przepraszam (znowu) za to, że może on być nieco chaotyczny, nie wiem czemu, ale po prostu nie ogarniam mojego toku myślenia.
Na pewno znajdzie się osoba, która tak jak ja jest nocnym markiem, nienawidzi szkoły, tęskni za weekendem i chwilą spokoju. Tak jak ja siedzi nad ranem, w nocy ( kto jak woli) i piszę, ogląda, albo zwyczajnie patrzy w ten jasny ekran komputera. Dla mnie noc jest jak... sen. Niektóre sny są piękne, i można w nie odpłynąć. Tak samo ta noc kiedy zamiast spać robię w końcu to co kocham. Piszę, rysuje, czytam, kiedy jest ciemno za oknem  ja czuję przypływ szczęścia, bo ta ciemność daje mi spokój... a jasność, przypomina o szarej codzienności. Świeczki o słodkim zapachu gasną,, cały aromat znika i pozostaje tylko niewypełniona pustka niecierpliwie czekająca na kolejną senną noc. Gdy wszystko to powoli odchodzi odchodzę także ja, ta która cieszy się chwilą szczęścia w samotności. A więc szkoła. Szkoła równa się codzienność, ludzie, ocenianie, hałas, przytłoczenie. Czyli wszystko co najgorsze.





Dla niektórych szkoła to całe życie, w szkole JEST ich życie, w niej wszystko się dzieje, a kiedy wracają do domu, to myślą tylko o tym co dzieje się w szkole, ONI NIĄ ŻYJĄ. Kiedy ja mam zupełnie na odwrót. Ja szkołę traktuję jak zwykłą rutynę, od której zwykle ratują mnie bliscy przyjaciele, Co prawda jest ich niewielu, jednak są na tyle wielcy by wyciągnąć mnie z tego błędnego koła. Idę do szkoły, siedzę na lekcjach, gryzdam po zeszytach, ukradkiem słucham muzyki, czytam książkę pod ławką, rzadziej skupiam się na lekcji ;) ( Nie wyciągajcie pochopnych wniosków, walczę o świadectwo z paskiem, może ostatnio się stoczyłam jednak nadal mam szansę)
Kiedy szkoła się kończy, wracam do domu, czuję uuuulgę... moge odetchnąć i nabrać powietrza, którym się nie uduszę. Właśnie, szkoła mnie dusi. Jak ja mam rozwijać swoją kreatywność? Kocham pisać, jednak wypracowania to nie to. Rysowanie, miałam zajęcia artystyczne a teraz gdzie się one podziały? Dlatego całą swoją wyobraźnie uwalniam w domu i poddaje się swoim pasją.
Kocham czytać, czy to blog czy książka, cz gazeta... NIE WAŻNE, czytanie rozwija wyobraźnie, a moja jest niebezpiecznie bujna, Oglądam filmy, czasami takie zwykłe, by się pośmiać i mieć trochę luzu, bądź jakieś głębsze dające do myślenia. Można dużo wymieniać,  mam na dzieje, że poprostu wiecie jak to jest.

Nie zapominajmy kim jesteśmy, a jeżeli zgubiłeś siebie w tym wciąż goniącym na przód świecie, nie śpij, żyj.



Tutaj nikt nie jest normalny.

Założę się, że i tak nikt tego nie przeczyta, ale potrzebuję miejsca, które będzie kubłem na wszystkie moje problemy, przemyślenia. Takich rzeczy nie można zostawiać w swojej głowie, ponieważ one zalegają i potem będzie jeszcze trudniej się ich pozbyć.
Sorry... ale nie ogarniam tego całego bloggera, może mój blog nawet nie jest jakiś taki... wyjątkowy z wyglądu, ale wiecie co?  Mam to gdzieś :) Skoro i tak nikt tego nie przeczyta...

"Spędzam dużo czasu w mojej głowie"

Nie przeklinam, przede wszystkim nie na głos. Jednak wyrzucanie z siebie wszystkich okropnych myśli za pomocą okropnych słów jest wyzwalające ;P Pewnie gdyby cały świat krzyknął za jednym razem głośno "KURWA" to wszyscy odetchnęliby z ulgą. Z tym pewnie i ja tak więc przepraszam za wszystkie niestosowne słowa na tym blogu, jednak... BOŻE ZA CO JA ZNOWU PRZEPRASZAM!!! Wkurza mnie, że za wszystko przepraszam, źle podam piłkę, przepraszam, ktoś mnie szturchnie, a ja- przepraszam. Mam już dość przepraszania kiedy nie jest się winnym, tak naprawdę powinnam mieć to wszystko w dupie jednak ja nie należe do tych osób.

Nienawidzę ludzi.

Nienawidzę tego, że za wszystkie swoje błędy obwiniają innych. Bo najlepiej jest obciążać drugą osobę, iść na łatwiznę.

Nienawidzę braku akceptacji. Tyle się o tym mówi, a kiedy dochodzi co do czego jest zupełnie na odwrót. Jesteś inny, nie możesz być fajny. Ludzi którzy należą do grona specyficznych osób są zwykle odrzucane przez społeczeństwo, ponieważ ludzie boją się nowych rzeczy, ludzie się boją nas, ekscentryków. 
Ja właśnie przez moją "inność" miałam problemy w podstawówce. W czwartej klasie przeniosłam się do innej szkoły. Wszystko było by ok gdyby nie to, że jestem dość nieśmiałą osobą, a przez zmiany, które tak szybko nastąpiły wtedy w moim życiu sprawiły, iż kompletnie zamknęłam się w sobie. Miałam także dość niecodzinne zainteresowania, i dużo o tym mówiłam. Stworzyłam swój wizerunek:
dziwna
cicha
zamknięta w sobie
wariatka
nienormalna
dziwna
dziwna
dziwna




Tak właśnie ludzie mnie widzieli. "dziwna"Płakałam. Dużo płakałam. Byłam poprostu nieszczęśliwa. Samotna. Sama chodziłam na przerwach. Ludzie mnie nie rozumieli, to przez ludzi tak się stało, ale i też po części przeze mnie. Chyba tak cicho, w mojej duszy mi szeptało : Nie smuć się, przecież ty tak naprawdę chcesz być inna, chcesz być wyjątkowa...
Czym jestem starsza tym bardziej akceptuję, że jestem dziwna, ale dzięki temu wyjątkowa. Mam swój własny świat, bezpieczny i nietyklany i wyjątkowy jak ja. 

"Opowiedz mi historię, O tym jak słońce tak bardzo kochało księżyc, że umierało  każdej nocy, aby dać mu odpocząć"

Ludzie myślą, że jak są lubiani, popularni to wygrali całe życie! Gdy są w centrum uwagi mogą poczuć się lepsi, dumni... A tak naprawdę to ich niszczy...

Nie wiem, co to znaczy być normalnym, co to norma? Każdy jest inny i stwarza własny wizerunek. Jednak niektórzy się tego wstydzą, chcą się wpasować w otoczenie, być jak reszta. Ale według mnie, największym sukcesem jest nie dążenie do tego.







Tutaj nikt nie jest normalny.