Godziny lecą a myśli odlatują pozostawiając za sobą emocje w czystej postaci, bez historii. 

Dlaczego jestem taka zawiedziona? Powinnam wiedzieć, jaki skrawek mojej przeszłości wpłynął na obecne samopoczucie, jednak... brakuje tych fundamentów.

Czy to niepamięć?

A może brak zrozumienia tego, co się zdażyło?

Może zwyczajnie w moim umyśle rozwija się jakiś mroczny wirus obmacując wszystkie zapisane w nim momenty zrywa ich powiązania z emocjami, przez co moje życie staje się zwykłym notatnikiem - jedyne co powie to co robiłam, lecz nie co czułam.

Może dlatego emocje dryfują niczym samotne gwiazdy w tej oziębłej przestrzeni mojego własnego mikrokosmosu. Ich żar delikatnie ogrzewa dłonie, aczkolwiek nie na długo... za chwile zgasną a we mnie pozostanie tylko bezkresna pustka.

Myśli bez emocji.

Kim jestem?

Już mnie to chyba nie obchodzi.